Crypto update: Het internet – aantoonbaar de grootste uitvinding in de menselijke geschiedenis – is misgegaan. We kunnen het allemaal voelen. Het is moeilijker dan ooit om te weten of we ons inlaten met vrienden of vijanden (of bots), we weten dat we voortdurend in de gaten worden gehouden in naam van een betere advertentieconversie, en we leven in constante angst om ergens op te klikken en bedrogen te worden.
Inhoudsopgave
Inleiding tot de Section 230 act
De mislukkingen van het internet komen grotendeels voort uit het onvermogen van de grote tech-monopolies – met name Google en Facebook – om onze identiteiten te verifiëren en te beschermen. Waarom doen ze dat niet?
Het antwoord is dat ze daar geen stimulans voor hebben. In feite komt de status quo hen goed uit, dankzij Section 230 van de Communications Decency Act, die in 1996 door het Amerikaanse Congres werd aangenomen.
Maar de dingen staan misschien op het punt te veranderen. Deze termijn hoort het Hooggerechtshof Gonzalez v. Google, een zaak die het potentieel heeft om Section 230 opnieuw vorm te geven of zelfs te elimineren. Het is moeilijk om een scenario voor te stellen waarin het de sociale mediaplatforms die we nu gebruiken niet de das om zou doen. Dat zou een gouden kans zijn voor blockchaintechnologie om ze te vervangen.
Section 230 act in relatie tot webplatforms
Section 230, een belangrijke facilitator van de vroege ontwikkeling van het internet, stelt dat webplatforms niet wettelijk aansprakelijk zijn voor inhoud die door hun gebruikers wordt geplaatst. Als gevolg daarvan zijn sociale media netwerken als Facebook en Twitter vrij om alles wat hun gebruikers plaatsen te publiceren (en daarvan te profiteren).
De eiser in de zaak die nu voor de rechter ligt, gelooft dat internetplatforms verantwoordelijkheid dragen voor de dood van zijn dochter, die in 2015 in een Parijs restaurant werd gedood door aan Islamitische Staat gelieerde aanvallers. Hij gelooft dat algoritmes ontwikkeld door YouTube en het moederbedrijf Google “ISIS-video's aan gebruikers hebben aanbevolen,” waardoor de rekrutering van de terroristische organisatie werd gestimuleerd en uiteindelijk de aanslag in Parijs werd gefaciliteerd.
Section 230 geeft YouTube veel dekking. Als lasterlijke, of in het bovenstaande geval, gewelddadige inhoud door een gebruiker wordt geplaatst, kan het platform die inhoud aan veel consumenten voorschotelen voordat er actie wordt ondernomen. Bij het bepalen of de inhoud de wet of de voorwaarden van het platform schendt, kan veel schade worden aangericht. Maar Section 230 beschermt het platform.
Stel je een YouTube voor nadat Section 230 is afgeschaft. Moet het de 500 uur inhoud die elke minuut wordt geupload in een beoordelingswachtrij zetten voordat een ander mens het mag bekijken? Dat zou niet schaalbaar zijn en veel van de aantrekkelijke onmiddellijkheid van de inhoud op de site wegnemen. Of zouden ze de inhoud gewoon laten publiceren zoals dat nu gebeurt, maar de wettelijke aansprakelijkheid op zich nemen voor elke inbreuk op het auteursrecht, aanzetting tot geweld of lasterlijk woord dat in een van de miljarden video's wordt geuit?
Als je eenmaal aan de draad van Section 230 trekt, beginnen platforms als YouTube snel te ontrafelen.
De zaak is gericht op een Amerikaanse wet, maar de kwesties die het oproept zijn wereldwijd. Andere landen worstelen ook met de vraag hoe ze internetplatforms, met name sociale media, het beste kunnen reguleren.
Frankrijk heeft onlangs fabrikanten opgedragen gemakkelijk toegankelijk ouderlijk toezicht te installeren in alle computers en apparaten en heeft het verzamelen van gegevens van minderjarigen voor commerciële doeleinden verboden. In het Verenigd Koninkrijk bleek het algoritme van Instagram officieel bij te dragen aan de zelfmoord van een tienermeisje.
Dan zijn er de autoritaire regimes in de wereld, waarvan de regeringen de censuur en manipulatie-inspanningen opvoeren door legers trollen en bots in te zetten om desinformatie en wantrouwen te zaaien. Het ontbreken van enige werkbare vorm van ID-verificatie voor de overgrote meerderheid van sociale media accounts maakt deze situatie niet alleen mogelijk maar onvermijdelijk.
En de begunstigden van een economie zonder Section 230 zijn misschien niet wie je zou verwachten. Veel meer individuen zullen rechtszaken aanspannen tegen de grote tech platforms. In een wereld waarin sociale media wettelijk aansprakelijk kunnen worden gesteld voor inhoud die op hun platforms wordt geplaatst, zouden legers redacteuren en inhoudsmanagers moeten worden samengesteld om elk beeld of woord dat op hun sites wordt geplaatst te beoordelen.
Gezien de hoeveelheid inhoud die de afgelopen decennia op sociale media is geplaatst, lijkt de taak bijna onmogelijk en zou het waarschijnlijk een overwinning zijn voor traditionele media organisaties.
Dit is waarom een ondergang van Section 230 niet gunstig is
Als we iets verder kijken, zou de ondergang van Section 230 de bedrijfsmodellen die de groei van de sociale media hebben aangedreven volledig overhoop halen. Platforms zouden plotseling aansprakelijk zijn voor een bijna onbeperkt aanbod van door gebruikers gemaakte inhoud, terwijl steeds strengere privacywetten hun mogelijkheden om massale hoeveelheden gebruikersgegevens te verzamelen inperken. Het zal een totale herinrichting van het sociale media concept vergen.
Velen begrijpen platforms als Twitter en Facebook verkeerd. Ze denken dat de software die ze gebruiken om op die platforms in te loggen, inhoud te plaatsen en inhoud van hun netwerk te zien, het product is. Dat is niet zo. De moderatie is het product. En als het Hooggerechtshof Section 230 ongedaan maakt, verandert dat volledig de producten die we als sociale media beschouwen. Dit is een enorme kans.
In 1996 bestond het internet uit een relatief klein aantal statische websites en message boards. Het was onmogelijk te voorspellen dat de groei ervan er ooit toe zou leiden dat mensen de begrippen vrijheid en veiligheid in twijfel zouden trekken.
Mensen hebben bij hun digitale activiteiten net zo goed fundamentele rechten als bij hun fysieke activiteiten – inclusief privacy. Tegelijkertijd vereist het algemeen belang een mechanisme om feiten van verkeerde informatie te onderscheiden, en eerlijke mensen van oplichters, in de publieke sfeer. Het huidige internet voldoet aan geen van beide behoeften.
Sommigen beweren, openlijk of impliciet, dat een gezondere en gezondere digitale toekomst harde afwegingen vereist tussen privacy en veiligheid. Maar als we ambitieus en doelbewust te werk gaan, kunnen we beide bereiken.
De beschermende werking van Blockchains
Blockchains maken het mogelijk om onze identiteiten tegelijkertijd te beschermen en te bewijzen. Zero-knowledge technologie betekent dat we informatie – leeftijd, bijvoorbeeld, of beroepskwalificatie – kunnen verifiëren zonder de bijbehorende gegevens prijs te geven. Soulbound Tokens (SBT's), Decentralized Identifiers (DID's) en sommige vormen van non-fungible tokens (NFT's) zullen binnenkort een persoon in staat stellen een enkele, cryptografisch bewijsbare identiteit over te dragen op elk digitaal platform, huidig of toekomstig.
Dit is goed voor ons allemaal, of het nu in ons werk, persoonlijk of gezinsleven is. Scholen en sociale media zullen veiliger worden, inhoud voor volwassenen kan op betrouwbare wijze aan leeftijdsgrenzen worden gebonden, en opzettelijke desinformatie zal gemakkelijker op te sporen zijn.
Het einde van Section 230 zou een aardbeving zijn. Maar als we ons constructief opstellen, kan het ook een gouden kans zijn om het internet dat we kennen en liefhebben te verbeteren. Met onze identiteiten vastgesteld en cryptografisch bewezen on-chain, kunnen we beter bewijzen wie we zijn, waar we staan, en wie we kunnen vertrouwen.
Disclaimer: Alle informatie op Crypto.be – wat ook voor deze pagina geldt – is geen financieel advies en wij zijn geen financieel adviseurs. Wij zijn niet verantwoordelijk voor jouw financiële keuzes. De informatie op deze website is louter informatief en educatief bedoeld. Zoek professioneel advies indien je daar behoefte aan hebt.
